Seyidlər - ölümsüz pirlər nəslidir

Dinşünas Elşad Miri bu yaxınlarda Azərbaycan türklərinin “şah damarı" olan seyidlər haqqında danışanda, onların peyğəmbərlər nəsli olmasına şübhə ilə yanaşdı (https://teleqraf.com/news/toplum/305675.html). Həqiqətən də seyidlərin kimliyi və soy-kökü bu günə qədər araşdırılmadığı üçün bu mövzu hələ də sirr kimi qalır. Ərəblərə qədər seyidlər kimlər olmuşlar, necə adlanmışlar və niyə onlar peyğəmbərlər nəsli hesab olunurlar? Bu və bununla bağlı bir çox suallar insanları bu gün də düşündürməkdədir. Mən də bu mövzuya, qədim yazıların batıni mənalarının araşdırıcısı kimi fikrimi bildirmək istəyirəm.

Batin fəlsəfəsində seyid rəmzi - ən qədim yazılarda amorey-sut (amorei-suti) kimi qeyd olunan marlar nəslinə aiddir və onlar Savalan dağı ilə Xəzər dənizi arasında mövcud olmuş qədim Midiyanın əhalisidirlər. Amorey-sut rəmzi də əmir-seyid anlamındadır və bu gün də seyid-bəglərin ad-soyadlarının qarşısında bu mənada "mir", yəni mar/amorey rəmzi yazılır. Mənbələrə görə Sut - Adəmin üçüncü oğlu Sifin adının digər yazılış variantıdır (Məqalə: "Библейский Сиф сын Адама является образом Мессии", sayt: https://firudin.blogspot.com/2021/04/blog-post_23.html). Yəhudilər sut/seyid rəmzini - sad, sadd/şadd/şadad kimi yazıb, hətta Allaha eyni mənalı El-Şadday adı ilə (Böyük, Qüdrətli Allah) müraciət edirdilər. Bizlərdə sadad rəmzi sadat kimi qalmışdır və adətən sadatdan olanlara seyid deyirdilər. Seyidlərin ilahiləşdirdiyi El, yəni Əli rəmzi ən qədim mənbələrdə İl-Amurru, yəni Əli-Əmir kimi də yazılırdı ki, bu da birbaşa mənada “Əli - əmir əl-möminin” mənasında "möminlərin hökmdarı Əli" fikrini ifadə edir. Batıni mənada isə mar/amorey/amurru rəmzləri çox dərin mənalar verir.

Əmir, amurru, yəni "MR" rəmzi qədim Misirdə piramidanı bildirirdi. Misirşünaslar “MR” rəmzini eyni zamanda “qalxma yeri”, “fironun göyə qalxması üçün metafizik odlu şar”, “Ba-nın qalxması”, “yaranış yeri və sonsuzluqda dirilmənin baş verdiyi İlkin dağ” və s. rəmzlərlə əlaqələndirirlər. Bütün bunlar Ra-Amon Allahının yaranışı və ərşə hakim olması ilə bağlı rəmzlərdir. “MR” rəmzi ilə bağlı olan və qədim Misirin digər adı sayılan Ta-Meri rəmzi isə - “Mer torpağı”, “sevimli torpaq”, “dirilmə torpağı”, “şumlanmış və qaldırılmış torpaq”, “İlahi kanallar torpağı”  və s. kimi mənalandırılır və Ra-Amon Allahının göydə yaratdığı ruhlar dünyasına, cənnətə aid edilirdi (Məqalə: "Qurana görə axirətdə Allah gələcək", sayt: http://www.gilarbeg.com/?sehife=oxu&lang=1&content=1252). Bu isə o deməkdir ki, əmir-seyidlər göydə el, vilayət, yəni cənnət yaratmış Midiya marlarının nəslidir. Midiya qalası mənbələrdə El-Midiya (Midiya eli) mənasında Ələmut qalası kimi də qeyd olunur ki, ismaili batinilər - Ələmut qalasında cənnət yaratmış Həsən ibn Sabbahı seyid adlandırırdılar.

Ən qədim mənbələrdə mar-amoreylər (seyid-mirilər) - teurqiya (qurban və rituallarla) ilə göydə Allah yaratmış teurqlar, yəni türklər kimi də məlumdurlar. Türk mənbələrində seyid rəmzi şad kimi keçir və Göytürk xaqanlığının Apıt bəglərinə aid edilərək "şad Apıt bəgləri" kimi yazılırdı. Buradakı Apıt rəmzi Apet/Yapet, yəni Yafət rəmzidir və bu da qədim Misirdə Pta (Ptah) Allahı kimi məlum olmuşdur. Qədim Misir yazılarına görə firon, yəni pir Amon özünü Pta (Ptah) adlandıraraq, onun adından göydə el, dünya, yəni cənnət yaratmışdır. Bizlərə bu cənnət, Sünik göylərində inaq-bəglərinin (inok/inoki) yaratdığı İlahi "səhra" kimi tanışdır. Yəhudi mənbələrində inaq bəglərin Sünik göylərində yaratdığı bu "səhra" - Sion, yəni Süni/Sina dağının göylərindəki Paran/Faran səhrası kimi qeyd olunur. Yunan mənbələrində xaosda, yəni göydə yaradılan bu səhra Ereb/Ərəb səhrası adlandırılır. E. ə. VIII əsrə aid Assuriya yazılarında bu Ərəb "səhrası" - Midiya ərazisində “Şərqin ərəbləri” ölkəsinin adı kimi çəkilir. Bu da elə seyid-bəglərin göy səhralarında yaratdığı el, vilayət deməkdir ki, yəhudilər göydəki bu Eli - Allah adlandırırlar (Məqalə: "Göydə cənnət yaratmış Azəri bəgləri - Şəddadilər", sayt: https://firudin.blogspot.com/2020/09/goyd-cnnt-yaratms-azri-bglri-sddadilr.html). Deməli, əmir-seyidlər göylərlə bağlı olan müqəddəslər nəslidir və mənbələrdə onlar bu bağlılığa görə peyğəmbərlər nəsli hesab olunurlar. Mən "İslamın 124 min peyğəmbəri kimlərdir?" adlı məqalədə peyğəmbər sözünün əsl mahiyyətini açıb göstərmişəm və bu rəmzin bilavasitə qədim Midiyanın Türk bəglərinə aid olmasını sübut etmişəm (sayt: http://gilarbek.blogspot.com/2014/01/islamn-124-min-peygmbri-kimlrdir.html?m=1).

Mətnlərdə Türk bəgləri xudalar (kutilər/qutilər) nəsli də adlanırdı. Xuda rəmzi bu gün də ad, soyadlarımızda qalmışdır. Bu rəmzdən ya-xuda, yəni yəhudi adı yarandı ki, bu da onların Allahın Özünə qulluq üçün seçdiyi müqəddəslər nəsli olması ilə bağlıdır (Məqalə: «Qurandakı İsrail oğulları - Azəri bəgləridir!», sayt:  http://gilarbek.blogspot.com/2012/08/qurandak-israil-ogullar-azri-bglridir.html). Qədim mənbələrdə xudaların, yəni kutilərin şahlığının göydən endirilməsi açıq yazılmışdır. Deməli, Azəri seyid-bəgləri, Aleksandriyalı Filonun "göy insanı" adlandırdığı ölümsüzlər nəslidir. Filona və digər mənbələrə görə Allah cəmi iki növ insan yaradıb ki, bunlar da göy və yer insanlarıdır. Bütün qədim ədəbiyyat müxtəlif xalq adları altında Allah və onun göy insanlarına aiddir və onların bu dünyada yaratdıqlarına həsr olunmuşdur. Yer insanını isə qədim müdriklər heyvanla eyniləşdirirlər və onları yazılarda qeyd olunmağa layiq görmürdülər. Bütün qədim yazıların əsas mənası, onun batıni mənalarıdır ki, bu mənalarda müxtəlif xalq adları - batin fəlsəfəsində mahiyyətə yol göstərən rəmzlərdir. Bu o deməkdir ki, ərəb adı da rəmzdir və bu rəmz altında rəbblər nəsli nəzərdə tutulurdu. Rəbbər nəsli isə Əflatuna görə ölümsüz Asar/Osiris, yəni Azər Allahının varisləridir.Oğuznamənin atalar sözlərində bildirilir ki, ölüm pir (firon) üçün bayramdır. Seyidlər indi də iddia edirlər ki, onlar ölümsüzdürlər və öləndən sonra da "yeyirlər".

Seyidlərin qədimdə möcüzələr göstərmək qabiliyyətinə malik olmaları da onların göydəki dünyaları ilə bağlıdır. İran yazılarında seyid-bəglərin göydəki dünyası Eran/Aran/Orion, yəni Ərən dünyası adlanırdı və mətnlərə görə onlar bu dünyanın hesabına qüdrətli, İlahi insanlar hesab olunurdular. Seyidlər dara düşəndə Allahı yox, "Ya-Cəddim" deyib əcdadlarını köməyə çağırırlar ki, bu da elə qədim Misirin Ra-Amon, yəni Rəhman Allahı mənasındadır.

Seyidlər, özlərinin adi insandan fərqli olaraq, Allahın nurundan yaradıldığını iddia edirlər və bu da onların ilkin materiyadan, yəni İlahdan yaradılması deməkdir. Sufi məntiqində bunlar - sufinin bəqa fazasında İlahla vəhdətə nail olmuş bəglər nəsli olması mənasındadır. İran mənbələrində bu bəglər atəş-bəglər və ya farbaqlar, yəni firon-bəglər də adlandırılırdılar. İranşünas alim M. Boys bu İlahi atəşi-odu farbağın odu sayır və farbaq rəmzini “farnanın yiyəsi” və ya “farnanın hesabına uğur qazanan” kimi mənalandırır. Far/farna rəmzi isə efir, yəni ilkin materiya, İlah deməkdir. İran mifologiyasında farn – var-dövlət, hakimiyyət və qüdrət verən İlahi mahiyyətdir ki, biz onu İlahi Faran səhrası kimi də qeyd etdik. Lakin farn [FRN] rəmzi həm də firon [FRN] rəmzidir və qədim Misirdə bu rəmz "pirao", yəni pir mənasında qeyd olunmuşdur. Baq (Baqa), yəni “bəg” rəmzi isə qədim Misir yazılarında “Haq” adlanan Asar/Osiris/Azər Allahının yerdəki köməkçiləri hesab edilirdi. Qədim insanların təsəvvürlərinə görə fironlar nəslini hansısa substansiya, yəni İlahi nur əhatə edirdi. İranda məhz bu nur – “fər" adlanırdı ki, istedadlı insana “fərri oğul” deyilirdi. Bu o deməkdir ki, fər/farna – fironların (seyid-bəglər, şahlar), yəni pirlərin nəsildən nəsilə keçən, əbədi mövcud hesab edilən və İlahi bolluq rəmzi olan ilkin materiyadır, İlahi oddur. İranda bu gün də əhli Haqlar - atəşbəglər adlanır ki, bu da İlahi odu özü ilə daşıyanlar, onunla vəhdət təşkil edənlər mənasındadır. Belə çıxır ki, bu gün milyonlarla insanın nəzir verdiyi seyidlər - məhz İlahi odun hesabına, ölümündən sonra da insanların arzularını həyata keçirə bilirdilər. Onlar sözlə təbiətə, bütün canlılara təsir etməyi bacarırdılar. Lakin axirətə yaxın onlar İlahi qanunları pozduqlarına, halal-haramı qarışdırdıqlarına və digər səbəblərə görə öz İlahi qüdrətlərini itirdilər və göy insanından ölümlü yer insanlarına çevrildilər.

Bütün bunlar o deməkdir ki, bu gün seyid adlandırdığımız şad bəglər qədim Misir fironlarının-pirlərinin törəmələridirlər. Qədim Misirdə məhz onların ölümsüzlük qazanmış ruhları - Allah və ya peyğəmbər adlanırdı. Bu pirlər nəslinin törəmələri axirətdə törətdikləri haqsızlığa görə Quranda lənətləniblər. Acı da olsa həqiqət budur.

 

Firudin Gilar Bəg